بردند او را

بردند او راگیس‌کشان
از پیش چشم من.
و کاری از دستم ساخته نبود.
دوره‌اش کردند،
تنگش گرفتند،
بی‌کلامی عاشقانه
و کاری از من ساخته نبود.
دیدمش جان دادنش را
و تن دادنش را
عریان و غمگین
هن و هنش را شنیدم
و ضجه‌هاش را.
گیسش را بریدند
و باز رهاش نکردند
و کاری از من ساخته نبود.
این هرزه‌ی معصوم که
شبانروز می‌پلکد
لای دست و پای ما
میهن من است،
میهن من
-که بی‌بیضه‌ترین مرد زمینم
-و کاری از من ساخته نیست.
آسیه امینی
مجموعه شعرهی ...تو که رفته‌ای
چاپ اول 1382انتشارات آهنگ دیگر

شعری از رامین مولائی

شعری از رامین مولائی
http://ramin-molai.blogspot.com/
به مدافعین ایرانی پاسارگاد*


دردا که هرچه هست


درمانده ملت بی قهرمان من
بیچاره ملت محتاج قهرمان
در کنج آشیانه ویران و واژگون
یا پرکشان به غربت اقصای این جهان
د رانتظار چیست

این ضربه مهیب
که زدودست عقل ما
درهم شکسته چنین گوهر شرف
از هم گسسته مردم ما را نژند و پست
دردا که هرچه هست
کابوس و وهم نیست
پس
ضرب شصت
کیست
کاین ملک بی امان
این خاک پر فغان
این کشتگاه خون
این مرز پرجنون
این پیر صیغه مصلوب روزگار
ننگین و زار و خوار
چشم انتظار توست تا آخرالزمان

بر ما دریغ و درد
ثواب کن

برخیز
پر گشای
شتاب کن
سیمرغ داستان!

__________________________________________
*45714 امضا تا به امروز (آدینه 30تير ۱٣٨۵ برابر ۱5 ژوئيه ۲۰۰۶ )http://www.savepasargad.com/

مشت اندک

مظاهر شهامت

از چهار سوهایت کج شده ام

ودره های تنت را بی خیال سوت زده ام

چکه های شیرین بماند

از تکه هایت به آخر این شب

یک مشت اندک جمع شده ام

حالا تا بیایم صدای گنجشک را یاد بیاورم

یا ببینم ماه هم می تواند در چشم مورچه ای بدرخشد

یا بدانم یک پرنده می تواند ستاره ها را جمع کند

صدای کوچ اشیاء اتاق را می شنوم

از پنجره باز تو را تمام شده می دانند

لابد صدای خاک تازه کنده شده در شهر پیچیده است

اگر نه حتی من هم به آسانی پاییز را سر کوچه رها نمی کنمبروم

فکر نمی کنم فرصت دیگری به سویی از چند سویت مانده باشد

مشت اندکم را می گشایم و پنجره را می بندم

تا آزادی (( آزادی ))...

تا آزادی (( آزادی ))...
تا آزادی (( آزادی ))

امیر از تهران

تن پوشی از واژه های صبور
قامت شعر مرا پوشانده است-
تا امتداد طولانی آرزوی من
بر شاخسار پر از شکوفه ی امید
رقص دل انگیز خودرا
همره نسیم خوشگوار بهار
به جشنواره ی تقدیس آزادی هدیه کند .
من صبورتر از ایوب افسانه ها
سیب کال زندگی را
به تمنای سرخی فلق در سبد روزانه ی خود پاس داشته ام
واز تکدانه های موی سپیدم
تعهد گرفته ام
تا افشای راز پیروزی
چمدان پر از کفش هایی را
که در پیچ و خم گذار پرتلاطم این آرزو یاورم بوده اند
هرگز به سمساری نبش کوچه تاریخ نفروشد
کفش هایی با وصله هایی از شکنج و رنج
وسوراخ های پوسیدگی
که هرگز باورشان نکرده ام.
می گذرم از سوز برفی این سال های سرد
اما دلم هنوز در گروی آن آرزوی قدیم زنده مانده است
وتا قرض تاریخی خویش را
با ته مانده ی نفس هایم –تنها سرمایه ی مانده در حساب جاری زندگی ام-
نپردازم
وآزادی را از بند سیاه رباخواران آزاد نگردانم
واین رهن موهن تاریخ وطن تسویه نگردد و من نبینمش
دست از تلاش برندارم
حتی اگر مجبورشوم
در مسیر عزرائیل مین بکارم
من تا آزادی(( آزادی)) از قفس کهنه ی کفتارصفتان می مانم می دانم ...